دوست من سلام

مطلبت جالب بود و واقعا آدم فکر ميکنه کدام درست است داشتن خانه يا نداشتن؟

اوايل فکر ميکردم که فقط تو کشورهايي مثل ايران که بدليل عدم اعتماد به آينده و نبود سيستمهاي حمايتي اجتماعي مالکيت خصوصي خيلي اهميت داره و مردم حرص خانه خريدن دارند .اما بعدا متوجه شدم مردم انگلستان که يکي از پيشروترين کشورها در زمينه آينده نگري مردمي و رعايت حقوق اجتماعي است نيز هم به اين درد مبتلاست .يعني هم و غم مردمش خانه خريدن ، بزرگتر کردن خانه و بعد تبديل کردن اون به خانه اي کوچکتر و خريد يک خانه کوچک براي فرزند يا دادن آتيه به او به نحو ديگرند.آمريکايي ها هم همينطور .اعياناشون که سخت دنبال خونه رو خونه گذاشتنن و متوسط هاشون دنبال خونه با وام بلند مدت و تمام عمر .با اين فرق که يانکي ها زياد فکر آتيه فرزند نيستند.

اما واقعا بايد ديد اينجا بحث هزينه و فايده به کدام سمت گرايش پيدا ميکنه.يک عمر به روز زندگي کردن و آخر عمر دست خالي بودن يا يک عمر رياضت کشيدن و آخر عمر دست پر بودن( حالا براي خود يا فرزند)

من راه سومي مد نظردارم:

هر جور شده خونه رو بخريم.

زندگي با برنامه داشته باشيم( منظورم گدابازي نيست)

کم کم فکر يه قلک براي فرزند باشيم منظورم يه آپارتمان کوچولو تو يه جايه دور ولي به خودش نگيم

ماهيگيريو يادش بديم.

اينطوري آخر عمر هم خونمون رو داريم و هم فرزندمون آتيه داره و قدر اين آتيه رو هم ميدونه.

البته به ياد داشته باشيم تلاش و کوشش ما در راستاي خواست خداست پس اگر شاکر باشيم مطمئن باش هم خوب زندگي خواهيم کرد و هم سربلند خواهيم بود.