وای که چقدر این شهر را دوست دارم. پیاده روی شب هنگام توی بلوار با اون نسیم سحر آمیزش برای اولین مجبورم کرد که پیش خدا اعتراف کنم که آرزو دارم 100 سال زنده باشم و همیشه برم شهسوار تا نسیم بهشتی شب های آن را لمس کنم.

به این اضافه کنید بوی گل شب بو را ، بوی نم رختخواب را به هنگام خوابیدن ، بوی چوب های سوخته جنگلی ، لهجه شهسواری ، آرامش سپیده دم دریا ، مرموزی کوه و جنگل ، تلاش طاقت فرسای کشاورزان ، پل قدیمی شهسوار ، چهارشنبه بازار و دوشنبه بازار ، خانه مادر بزرگ ، لذت ماهیگیری در صبح ، چوب زدن ماهی در بازار ماهی فروشان ، سیر ترشی ، لبی تره ، باران ، شی و ده ها چیز خوب دیگه که منو جادو می کنند.

چه شکنجه بزرگیه که آدام ها را از دیدن زادگاهشان محروم کنند. برای من غیر قابل تصوره.