یک ماهی میشه که دارم این کتاب "تهوع" رو میخونم ولی تموم نمیشه. فقط چند صفحه مونده و من منتظر یک سرانجام معجزه وار هستم تا پایانی باشه بر این داستان. ولی میدونم که آخرش هم چیزی نیست.
آخر تنهایی هیچ وقت چیزی نیست.
پا میشم از سر بی حوصلگی و سر از جلوی آینه دستشویی در میارم بدون هیچ دلیلی. فقط یادمه یک ساعته پیش که اینجا بودم خودم رو تو آینه خیلی جذاب یافتم. حالا اومدم تا مطمئن بشم.
ولی افسوس که چهره ام را این بار خیلی احمقانه یافتم. صورت پف کرده با چشمان ریز شده از سرماخوردگی چند روزه. با خط ریش هایی ورقلمبیده که انگاری رد عینک اونا رو نصف کرده. موهایم زیر نور زرد لامپ خرمایی تر به نظر می رسن ولی افسوس که در حال کم شدن هستند . سینه هایم بد نیست با این وجود برآمدگی شکمم زیر بلوز سفید رنگ لذت تماشای اونارو هم ازم می گیره.
حالا چهره ژان پل سارتر که پشت کتاب تهوع هست به ذهنم می یاد. اون با لحنی تاسف بار بهم می گه که آخر این کتاب چیزی گیرت نمیاد جز اندکی ماست مالی واسه ختم داستان.
عذر خواهی اون رو می پذیرم و اون ادامه می ده که "تهوع" رو واسه این نوشته که تنها خودشو از این حس تنهایی رهونده باشه و در پایان به این آسودگی برسه که تمام اون چیزایی که فکر می کرده به جایی ختم میشه دیگه به جایی ختم نمیشه.
اوه چهره ام بند افکارم رو پاره می کنه و از توی آینه به من خیره میشه. سکوتش می تونست سکانس اول فیلمی باشه که من قراره توش نقش یه مرد تنها رو بازی کنم. البته باید کمی پیر تر باشم با خط مویی بالاتر رفته و خطوط ضربدری چروک صورت.کاشکی این اختیار رو داشتم تا روی هر سکانسی که دلم می خواست زندگی می کردم.
اوه خدای من فردا صبح باید بعد از چند روز تب و مریضی برگردم به زندگی واقعی. همونجایی که آدما صبح ها کورمال کورمال لباساشونو کله سحر می پوشن و می زنند بیرون با یک لبخند تهوع آور.
احتمالا وقتی می رسم سر کار همه پشت میزاشون نشستن و بی صبرانه در انتظارند تا ببینن من روی چه مودی هستم. باید به همشون سلام کنم در حالیکه یک لبخند احمقانه روی لب دارم مثل اونا.
دست تک تکشون رو می فشارم و در حالیکه تو چشماشون زل می زنم به همدیگه سلام می کنیم. باید طوری این کارو بکنم که مطمئن بشن همه چیز مرتبه و دوباره می تونن به کارهای حال بهم زنشون ادامه بدن.
باید مطمئن بشن که می تونن روزنامشون رو بدون اینکه زیر چشمی منو بپان روی میز پهن کنن. چونکه ما با روی خوش به هم سلام کردیم. حالا بدون معده درد می تونن صبحونشون رو سر فرصت بخورن و یا حتی یه لقمه ای هم به من تعارف بزنن.
من وظیفه دارم که اونا رو مطمئن کنم که اجازه دارن به کارهای تهوع آورشون با شادی ادامه بدن.
اوه کاشکی این تب لعنتی چند روزی بیشتر طول می کشید...
