و آن گاه که صبح می دمد.

و تن و جان تو خستگی از خود زدوده و آماده زندگی می گردد.

و تاریکی نهان شد و خورشید دمید و هوا کمی خنک گشت.

و خواب و رویا به پایان رسید.

و جان طلب قوت نمود.

آهسته...آهسته...

اهرمن را از خواب بیدار مکن و با خدای کوچک خویش برخیز.

چرا که درهای بهشت بر تو گشوده شد.

و خود را با یک لبخند تحسین کن.

و آواز بیداری سر ده و جنبشی کن و ناقوس امروز را بزن.

آنچنان که از دیروز خبر نداری و فردا را نمی شناسی.

چرا که گذشته مالامال از حسرت و اندوه است و آینده را غبار غفلت گرفته است.

و آنگاه که نیکو جنبیدی جهانت یکسره مسحور توست.

برخیز به رسم عیاران و هرگز بیمناک نباش و اندوهگین نشو

که صبح ، صبح عیاری و زمان ، زمان خدایی توست.

صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن