آدم ها ظرفیت محدود دارند و البته متغیر. متغیر نسبت به زمان ، مکان و منافع خودشان.

ظرفیت آزاد منشی ما رو شاید بشه همون عیار ما دانست.

از همون بدو تولد ، از همون بدو خلقت انسان ، یگانه امتحانی که نتیجه اش رو در دلمان انکار نکردیم و اون رو موجه نکردیم همین عیار آزاد منشی ، عیار جوان مردی ، عیار پایمردی و عیار حقیقت خواهی ماست

به یاد بیاریم وقتی که در بچه گی ناخنک های تابلومون را توی یخچال جلوی مامان انکار کردیم.

به یاد بیاریم وقتی که توی کلاس درس شیطنت کردیم و گفتیم "آقا به خدا ما نبودیم".

به یاد بیاریم وقتی که به خاطر یک مشت نخود و کشمش رفاقتمون رو به هم زدیم و رفتیم طرف اون یکی.

به یاد بیاریم وقتی که همگی با هم به یکی که تنها مانده بود خندیدیم.

به یاد بیاریم که اولین باری که واجد شرایط رای دادن شدیم ، رفتیم رای سفید انداختیم توی صندوق که نکنه دانشگاه قبول نشیم.

به یاد بیاریم که به نامزدمون گفتیم بخدا هیچ دختر دیگه به غیر تو ، تو زندگیم نبوده.

به یاد بیاریم که موقع مصاحبه ته ریش گذاشتیم و گفتیم " توی یک خانواده متوسط و مذهبی بزرگ شدم".

به یاد بیاریم که توی تاکسی با نوای ضد انقلابی هم دم شدیم و جلوی دوربین شدیم چاکر نظام.

به یاد بیاریم که توی کار واسه این که بریم بالا پامون رو گذاشتیم روی دهن بقیه.

به یاد بیاریم که توی ایستگاه مترو شادمانه همدیگه رو هول می دیم.

به یاد بیاریم که هنوزم اسکناس رو از طرف سالمش می دیم دست راننده تاکسی و پارگیشو قایم می کنیم.

به یاد بیاریم که هنوزم وسوسه می شیم جلوی یک خانوم خشکله ترمز کنیم.

به یاد بیاریم که هنوزم گناههای زشتمون رو در هر شرایطی انکار می کنیم .

راستی به خاطر دارید ؟

زندگی خیلی از ما صرف این شد که اگه بگم نونم قطع می شه . اگه نرم واسم بد می شه. به ما چه. اصلا من که چیز خاصی واسه گفتن ندارم پس چرا اونی رو نگم که طرف دوست داره بشنوه...

وه که به حسرت عمر گرامی سر شد                          یک نفس زد و هدر شد ، روزگار من به سر شد.

هرگز از فزونی حقیر مایگان بر عیاران و حقیقت جویان در شگفت نباشیم.